Going mental in Mentawais

Dag 8… Normaal begint ëen reisverhaal met dag 1, luchthavens en belachelijke tarieven voor surfboards, maar deze trip is anders. Mentawais is anders. Het voelt zoals in Jack Johnsons 'September Sessions', maar dan in oktober. En zonder Kelly. Surfen, eten, surfen, eten, surfen, eten,… 7 dagen non stop. En nu een dipje in de swell. Gelukkig. Even pauze om de verzuurde schouders, reefcuts en zonverbrande huid te laten bekomen. En tijd om het onbeschrijfelijke te beschrijven. Door een netwerkprobleem is er geen GSM of internet ontvangst en bleef mijn laptop 7 dagen dicht. Dat moet geleden zijn van de vorige eeuw. Heerlijk.

 Het Mentawais surfseizoen start vanaf april en eindigt in oktober. Vertrekken op 24 oktober was dus een risico. Berekend weliswaar, maar toch… 2 weken op een eiland zonder golven, geen internet, geen gsm zou toch iets te hard op Expeditie Robinson beginnen lijken. Maar als ik de verhalen moest geloven zou de voorspelde 4,5 voet met 18 seconden swell periode van Magic Sea Weed voor overhead golven zorgen. 4,5 voet in de Noordzee is doorgaans net genoeg voor een dikke rimpel in Belgie, dus vergeef mijn sceptis zijn. Uiteindelijk klopten de geruchten niet helemaal. Het was zelfs double overhead!!

Onze uitvalsbasis is Kingfisher Resort. 'Resort' klinkt indrukwekkend, maar komt neer op 3 prachtige bungalows waar in totaal maximum 10 surfers kunnen logeren. Elke hut heeft zicht op Lances Left. En ik verzeker je, als je bij de eerste schemering double overhead ziet binnenrollen over 100-den meters, wrijf je even in je ogen om zeker te zijn dat je wakker bent. 

Mijn liefje en topfotografe Marilyn maakte een fantastisch mooie fotoreportage voor het magazine Co11ectif. 

Ik had zoiets als wel eens gezien op Uluwatu in Bali. Maar dan met 200 surfers. In de loop van de dag kwam er hier en daar nog een charterboat bij met enkele Aussies, maar voor de rest van de week surften we Lances Left alleen. ALLEEN!  En de andere spots vlakbij ook! Enige uitzondering qua drukte is Lances Right of Hollow Trees. Altijd wel minstens 1 tot 3 boten en een pak local groms. Na een paar dagen hadden we door dat die groms tussen 8 en 12 naar school moeten. Timing is everything. Echt groot hebben we HT's nooit gescoord, maar dat was niet erg. De snelheid, power en het ondiepe rif zijn dingen die je bij ons niet vindt. Aanpassingstijd was dus wel vereist. Gepakt worden is bijna altijd garantie voor een gratis bezoekje aan het rif met bijhorende isobetadinekuur. Het einde halen zorgt keer op keer voor euforie. De drop en de race is één grote adrenaline rush. De eerste sets droppen we met een ei in ons broek vanop de schouder en vragen ons af of we wel het juiste board bij hebben. Tegelijk duiken die lokale groms van 12 jaar van achter de piek in de barrel op een bruin aaneengezet board waarvan de tail eigenlijk niet samenhoort met de nose. Alles is relatief...

Na een dagje rust pikte de swell weer op. Double overhead is het niet meer geworden, maar we hebben toch elke dag kunnen knallen. Alleen.